Lieve familie en vriend(inn)en,

Dit is ons tweede en laatste verhaal uit Oman, want morgenavond vliegen we naar huis als de KLM tenminste niet staakt.
Ons vorige verhaal was vanuit Salalah in het zuiden, vanwaar we in etappes langs de kust weer richting Muscat gereden zijn. Sommige stukken prachtig door ruige rotsgebieden, andere saaie vlakke stukken door lege woestijn. Onderweg hordes dromedarissen (dromes noemen we ze) tegen gekomen die vaak het asfalt verkiezen boven de woestijn en dus nogal eens in de weg lopen.

Het eiland Masirah bezocht, waar behalve een heerlijk resort erg weinig interessants te beleven was. Het schildpaddenseizoen was afgelopen en van de flamingo's hebben we er toch een paar gezien. Hadden we meer van verwacht. De Wahibi Sands waren de volgende bestemming. Lekker scheuren door het zand naar de zandduinen. De zandduinen waren prachtig in het late pmiddaglicht. We sliepen helemaal alleen bij een bedoeinenfamilie natuurlijk. Maar niet heus. Een luxe tentenkamp met grote groepen italianen en fransen werd het, met 's avonds trommelaars en zingende dames met snavelmaskers, wat de verstaanbaarheid niet bevorderde. Ons arabisch is toch hopeloos, dus het maakte niet uit.

Na de zandduinen werd het tijd voor een aantal wadi's. Wadi's zijn uitgesleten rivierbeddingen, vaak vele honderden meters diep, met palmbomen en waterpoelen waar je heerlijk kunt zwemmen. En dat tussen adembenemende rotspartijen. Schitterend!
Tussen de wadi's door in de stad Sur overnacht. Mooie oude stad met torens en vuurtoren bij de haven. Ook de enige plaats waar nog de dhows, de ouderwetse houten schepen uit deze regio, gebouwd worden. Weliswaar alleen door Indiërs en Bengali, maar dat geldt voor alle werklui in dit land, al zijn de hotels in dit deel ook veelal bevolkt door filippino's.

De laatste 2 nachten zitten we in een decadent luxe resort aan zee even buiten Muscat, waar we bijkomen van deze zware reis... Zouden we zelf niet uitgezocht hebben, maar is wel lekker en: op is op zullen we maar zeggen.

Tot slot nog een paar bijzonderheden die ons in dit land opgevallen zijn:
- Het zijn vaak de mannen die met kleine kinderen lopen te zeulen en aandacht aan geven, zo te zien ook omdat de volgende al in aantocht is.
- Gisteren zaten we wat te drinken bij een stalletje toen Cora aan de praat raakte met een compleet gesluierde jongedame die zowaar haar sluier even oplichtte, omdat Cora zei dat ze het moeilijk vond om te communiceren met iemand wiens gezicht ze niet kon zien.
- Drive-in restaurants op z'n omaans: je komt bij een restaurant aanrijden in een grote bak en toetert een paar keer flink. Iemand uit het restaurant komt aanrennen en neemt de bestelling op en zodra die klaar is wordt die bij de bestuurder gebracht in een blauw plastic tasje (zonder statiegeld) en afgerekend. Gemak dient de mens...

Het zit er op: we hebben weer een prachtige reis achter de rug waarin we weer een andere cultuur hebben leren kennen. We hadden verwacht dat Oman erg op Jemen zou lijken, maar dat is toch wel een groot verschil. Misschien ook omdat het veel rijker is en we hier nauwelijks met de lokale bevolking contact hebben gehad, wat wel jammer is. Toch is het een prachtig land met een geweldige natuur.
Het was een vakantie van veel in de auto zitten, bijna 4200 km, en gelukkig niet op de fiets hier in de woestijn. Volgende keer weer met fiets en dan gewoon in Europa.

Liefs en zoenen, Cora en Kees